ക്രിസ്റ്റഫര്‍ നോളന്‍ സിനിമകള്‍ എന്നും നമ്മെ ആകര്‍ഷിച്ചത് പ്രമേയത്തിലെയും , അവതരണത്തിലെയും സങ്കീര്‍ണ്ണതകള്‍ കൊണ്ടായിരുന്നു .
ചിത്രങ്ങള്‍ കണ്ട് മാസങ്ങളും , വര്‍ഷങ്ങളുമായി നാമത് ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നു , അതിനോട് കലഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു .
ഇപ്പോഴും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ അവശേഷിക്കുന്നു . മറ്റൊന്ന് ഗ്രാഫിക്സ് വര്‍ക്കുകളെ അധികം ആശ്രയിക്കാത്ത യഥാതഥമായ രംഗങ്ങളായിരുന്നു .
എന്നാല്‍ ഓപ്പെന്‍ഹെയ്മറില്‍ വരുമ്പോള്‍ ഇതിനെല്ലാമുള്ള സാധ്യതകള്‍ നാമ മാത്രമാണ് .
ഹിരോഷിമയെയും നാഗസാക്കിയെയും ചാമ്പലാക്കിയ ആറ്റം ബോംബിന്‍റെ പിതാവായ ഓപ്പെന്‍ഹെയ്മറുടെ ഒരു ബയോപ്പിക് ആയാണ് ചിത്രം അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത് . പുലിസ്റ്റര്‍
സമ്മാനം നേടിയ “അമേരിക്കന്‍ പ്രൊമിത്യൂസ് ” എന്ന ബുക്കാണ് ചിത്രത്തിന് ആധാരം .
വളരെ ഗഹനമായ വികാരങ്ങള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു ഡ്രാമയാണ് ഓപ്പെന്‍ഹെയ്മര്‍ . മറ്റ് നോളന്‍ സിനിമകളിലുള്ള അനേകം സാധ്യതകള്‍ ഈ പ്രമേയത്തിനവകാശപ്പെടാനാകില്ല .
ഓപ്പെന്‍ഹെയ്മറുടെ പ്രശ്നകലുഷിതമായ ബാല്യ കൗമാര യൌവ്വനങ്ങളും , അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഉയര്‍ച്ച താഴ്ചകളും
ചിത്രം ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നു . അഭിനേതാക്കളുടെ മികച്ച പ്രകടനമാണ് (Cillian Murphy, Matt Damon, Emily Blunt, Robert Downey Jr. and Florence Pugh) ചിത്രത്തെ
വേറിട്ട്‌ നിര്‍ത്തുന്നത് . വളരെ സമ്പന്നമായ പ്രൊഡക്ഷന്‍ അന്തരീക്ഷവും , കൊളുത്തി വലിക്കുന്ന പശ്ചാത്തല സംഗീതവും ചിത്രത്തിന് മിഴിവേകുന്നുണ്ട് .
എങ്കിലും ആറ്റം ബോംബിന്‍റെ പിതാവിന്‍റെ കഥ പറയുമ്പോള്‍… പ്രത്യേകിച്ച് പിന്നീട് അയാളെ വേട്ടയാടിയ കുറ്റബോധത്തിന്‍റെ
കഥ പറയുമ്പോള്‍ അത് എഫക്ടീവ് ആകണമെങ്കില്‍ ആ ദുരന്തപ്രദേശത്തിന്‍റെ ദൃശ്യങ്ങള്‍ കൂടി ആകാമായിരുന്നു എന്നാരെങ്കിലും പറഞ്ഞാല്‍ അവരെ കുറ്റം പറയാന്‍ പറ്റില്ല.
ജീവിതകഥ ആണെന്ന് അറിയാമായിരുന്നു എങ്കിലും CGI near to zero എന്ന പ്രഖ്യാപനം നല്‍കിയ ” സ്ഫോടനങ്ങളുടെ സൂപ്പര്‍ തിയേറ്റര്‍ എക്സ്പീരിയന്‍സ് ”
എന്ന പ്രതീക്ഷയും അസ്ഥാനത്തായി. മൂന്നേകാല്‍ മണിക്കൂര്‍ നീളുന്ന ഒരു ഇന്റന്‍സ് ഡ്രാമ കാണാം എന്നതൊഴിച്ചാല്‍
നോളന്‍റെ മുന്‍കാല ചിത്രങ്ങളുടെ അയലത്ത് പോലും എത്താത്ത ഈ ചിത്രം എന്നെ നേരിയതയായി നിരാശപ്പെട്ടുത്തി എന്നതാണ് സത്യം .
ചില വെറും ചിന്തകള് 